-Πόσο ν αντέξεις?
-Τα τελευταία χρόνια τα χτυπήματα είναι συνεχόμενα, όχι χτυπήματα στο σώμα αλλά χτυπήματα στην ψύχη,στην καρδιά,στο μυαλό... μπορεί κάποιος να σου πει μια λέξη μια φράση και αυτό για σένα να είναι ένα χτύπημα,για τον άλλο απλά μια λέξη, για σένα μια γροθιά...
-Είσαι παράξενος άνθρωπος τελικά ...
-Είναι κι αυτό αδυναμία δεν είμαι παράξενος. Άνθρωπος είμαι απλά έχω πολλά συναισθήματα, μάλλον είμαι ένας αδύναμος άνθρωπος...
-Έχουν έρθει εποχές που οι δυνατοί θα επιβιώσουν...
-Και λοιπόν,τι? ν αλλάξω τώρα ? εδώ δεν άλλαξα τόσα χρόνια τώρα θ αλλάξω?
δεν γίνεται και δεν θέλω ν αλλάξω...
-Πόσο ακόμα θα ζεις με όνειρα και αναμνήσεις, πόσο ακόμα θα τιμωρείς τον εαυτό σου για λάθη που έκανες,για πράγματα που δεν έκανες... πότε θα προχωρήσεις?
-Γιατί να προχωρήσω σε κάτι που δεν μου αρέσει σ ένα κόσμο που δεν με εκφράζει ανάμεσα σε
ανθρώπους που τίποτα δεν έχουν να μου πουν, ανάμεσα σε δήθεν,σ ένα μέλλον που απλά δεν μου αρέσει.
Θα μείνω έτσι όπως είμαι ,στα όνειρα μου, περιπλανώμενος μέσα στα μονοπάτια του μυαλού μου, γελώντας με γέλιο που βγαίνει από τα βαθύ της καρδιάς μου και όχι από τα πρέπει της ζωής μου...
-Να σου πω κάτι? το ξέρεις ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι πρέπει κάτι να κάνεις για να συνεχίσεις..
-Μα να σου πω και εγώ κάτι,το ξέρεις ότι τα όνειρα συνεχίζονται,το ξέρεις ότι παλεύω καθημερινά μέσα μου να καταφέρω να κάνω πραγματικότητα ένα μικρο κομμάτι από αυτά,και τότε να δεις, θα είμαι ο ποιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, απλά ένα μικρο κομμάτι από τα όνειρα μου ...
Μην φεύγεις και κάτι ακόμα , προχθές το βράδυ ήταν μαζί μου όλο το βράδυ σ ένα όνειρο τόσο ζωντανό, ήμασταν γι ακόμα ένα βραδύ μαζί, ακόμα μια μεγάλη αγκαλιά, εγώ και εκείνη , έβρεχε την είχα στην αγκαλιά μου και ορκίζομαι ,στο ξημέρωμα είχα πάνω μου τ άρωμα της, τόσο ζωντανό τόσο...
-Δεν σου ξαναμιλάω ,δεν σου λέω τίποτα ξανά,κανε ότι καταλαβαίνεις.....
-Στο έχω ξαναπεί μην με κατακρίνεις απλά να μ ακούς......
καληνύχτα....